The road to Rotterdam van Dennis en Bert

Het zal in het najaar van 2022 zijn geweest dat wij het ietwat ambitieuze plan opvatten om de Marathon van Rotterdam te gaan lopen. Nu is dat op zich niet zo ambitieus, er zijn duizenden mensen die dat doen. Maar wij hadden ons ten doel gesteld de drie-uurs-grens te slechten.

En zo begon een prachtig avontuur. Langzaamaan het kilometeraantal per week opvoeren, niet te snel om niet overbelast te raken, niet te langzaam om wel genoeg progressie te maken. Trainen met gelletjes en drinken onderweg. Uitvinden welk eten voor de training goed valt (en wat ook niet…). We stopten een paar wedstrijden in onze trainingsschema’s. De CPC-loop bijvoorbeeld, waarbij het Dennis lukte zijn pr te verbeteren. Geen doel op zich, maar een leuke bijvangst. Bert scherpte en passant twee keer zijn 10-kilometertijd aan.

Dennis en Bert volgen de pacers voor een tijd onder de 3 uur.

De lange duurlopen deden we zoveel mogelijk samen. Gelukkig maar, want 35 kilometer in je eentje, op niet te hoog tempo, is best wel saai. En gelukkig bleken we niet alleen loopmaatjes met nagenoeg hetzelfde tempo, we hadden ook genoeg gespreksstof om 35 kilometer vol te kletsen.

Lachend

We trainden in weer en wind. Tijdens één lange duurloop van 32 kilometer liepen we zelfs afwisselend in volle zon, regen, hagel en snijdende wind tegen. Alles lachend natuurlijk, want het doel leek steeds meer in zicht. De duurlopen gingen ons gemakkelijk af. Allemaal op een tempo van rond de 4:25 per kilometer, slechts 8 à 9 seconden boven het beoogde marathontempo. We rekenden ons al rijk.

Twee weken voor de marathon werd het toch nog weer spannend. Bij het opruimen van wat speelgoed van zijn kinderen ging Dennis door zijn rug (Tip: in de aanloop naar een marathon geen huishoudelijk werk meer verrichten, het is het niet waard…). De fysio was streng: zeker een week absoluut niet lopen.


Dennis bij de finish op de Coolsingel.

Veerkrachtig

Dennis bleek veerkrachtig, zijn rug nog meer. Met nog een paar dagen te gaan tot de start bleek zijn rug genezen. Op zaterdag 15 april reisden we af naar Rotterdam om de startnummers op te halen. Op zondag 16 april ondernamen we de reis nogmaals, maar nu voor het echie.

In het startvak voegden we ons bij de vlaggetjes van de pacers van 3.00 uur. Want dat was het plan: zo gelijkmatig mogelijk lopen, pas op het eind – als er nog wat over zou zijn – versnellen. De pacers hadden wel een wat vlugge start. Regelmatig liepen we een kilometer onder de 4:10. Maar we hielden het gemakkelijk bij en stemming zat er goed in. Wel werden we gedurende de race steeds iets stiller. Bij kilometer 26 bleek dat een stuk vals plat toch wat pijn ging doen. Nog wat verder bleek het tempo van 4:05 toch wel wat snel en brak de groep in tweeën. Wij zaten in de achterste groep en de wind was ook nog eens tegen. Dit begon op werken te lijken!

Eigen tempo

Met nog 12 kilometer te gaan lieten we elkaar los. Ieder zijn eigen tempo, met een paar honderd meter voor ons de pacers van 3 uur. Het zou nog moeten kunnen, maar gemakkelijk zou het niet worden.

En daar stond Reinier, met sportdrank. Heerlijk, daar hadden we net behoefte aan. Bert miste de drank, Dennis greep raak. Maar Reinier sprong op de fiets en een kilometer later kon Bert alsnog gefoerageerd worden.

Bert liep een snelle 3:02:14.

Toen werd het tandenbijten. De bovenbenen begonnen pijn te doen. Niet heel erg, maar net genoeg om niet comfortabel meer te lopen. De 3 uursgrens leek definitief uit zicht. Jammer, maar geen schande. Zowel Bert als Dennis zou in ieder geval een dik PR kunnen lopen. En zo ging het ook. In 3:02:14 kwam Bert over de finish. Dennis voegde zich in een tijd van 3:06:09 bij hem. En ook gedenkwaardig: Eeke  finishte in een heel knappe 3:15:29, Dorinda deed er 3:26:15 over en Marloes liep heel steady naar 4:37:46. Wat een prachtig avontuur!

Dennis Rog en Bert Boter