Onze club bestaat 100 jaar !

Op 15 september 2025 vieren we 100 jaar Voorschotens voetbal: van SLC en VVL tot Rouwkoop, Randstad Sport en SV Voorschoten – sinds 1997 verenigd onder één vlag. Een eeuw van dorpstrots, vrijwilligers en volle velden: een mooi moment om even terug te bladeren en vooruit te kijken. Duik mee in het verhaal achter de club die Voorschoten verbindt.

Voorschoten’97

Voorschoten’97 werd opgericht op 1 juli 1997. Op deze datum lag echter niet het echte nulpunt van de vereniging. Fusieclubs SVLV, Randstad Sport en SV Voorschoten waren al decennialang florerende verenigingen met een rijke historie. De oudste van de drie, SVLV, werd op 15 september 1925 opgericht. Dat betekent dat vandaag, op 15 september 2025, onze vereniging dus exact 100 jaar oud is. Ondanks het feit dat de verjaardagen van de rechtsvoorgangers niet meer gevierd worden, is dit een heuglijk feit waarbij stilgestaan moet worden.

De historie van de Voorschotense voetbalclubs is in diverse uitgaven al uitgebreid beschreven. Dat laat onverlet dat juist vandaag een duik in het verleden op zijn plaats is.  

Terug in de tijd

Aan het begin van de vorige eeuw was Voorschoten een schilderachtig dorp. De ‘parel aan de Vliet’ telde 4.000 inwoners, die nauwlettend in de gaten werden gehouden door een echte veldwachter. De blauwe tram boemelde dagelijks door de Schoolstraat, die destijds nog Achterweg heette. De Gemeente kocht zijn eerste vuilniswagen van de tolgelden die op de Leidseweg geheven werden. Het raadhuis was nog gevestigd in de Treubstraat, om de hoek van Café de Sport. Een treinverbinding had Voorschoten al lang, want die was reeds in 1843 langs het dorp gelegd.

SLC

Het was in deze periode dat Paulus Meijer als pastoor geïnstalleerd werd in de Laurentiusparochie. Pastoor Meijer was een organisator in hart en nieren. Volgens de overlevering was hij doordrongen van ‘de noodzaak om de jeugd te organiseren en haar zo te beschermen tegen de invloed van anders denkenden’. In het jaar van zijn aankomst, werd voor Fl. 19.000,- een sportterrein gekocht en een voetbalclub opgericht. Dit werd grotendeels bekostigd met de opbrengst van de grond die onteigend werd voor de aanleg van de trambaan langs de kerk aan de Leidseweg! SLC (‘Sint Laurentius Club’) ging met ingang van het seizoen 1922-1923 competitie spelen in de Katholieke Diocesaan Haarlemse voetbalbond (DHVB). De nieuwe club was gelieerd aan de parochiale Sint Josefgezellen, die zich bezighielden met vorming en met ‘ontspanning voor de jonge werkman’. Met de oprichting bewees pastoor Meijer een vooruitstrevend man te zijn, want sportbeoefening was in de twintiger jaren een omstreden zaak in Katholieke kringen. Volgens de geestelijke autoriteiten kon een voetbalclub alleen maar dienen om ‘het kwaad tegen het kwaad te mobiliseren’. Toch had de nauwe band met de parochie ook zijn voordelen. De opstellingen van de elftallen werden door pastoor Meijer voorgelezen vanaf de preekstoel, uiteraard na het bidden van drie weesgegroeten voor de bekering van Rusland. In de Leidse Courant van 10 april 1923 stond het onthutsende bericht dat de Gemeenteveldwachter van Voorschoten een onbekende fiets had aangetroffen op het veld van SLC. Of deze desolate tweewieler ooit nog aan de rechtmatige eigenaar is overhandigd, is tot op de dag van vandaag een mysterie.

VVL
Op 15 september 1925 werd besloten de voetbalvereniging los te koppelen van de Sint Josefgezellen. Voetbalvereniging Laurentius (VVL) was geboren! De ontkoppeling markeerde meteen de officiële start van de zelfstandige voetbalvereniging. In de beginperiode speelden bekende dorpsgenoten als de heren Niersman en van Aken een belangrijke rol in de club. In 1933 werd een atletiekafdeling opgericht. Het ledental passeerde de honderd. De vrijwilligers die in deze crisistijd werkloos waren, bouwden een prachtige kantine. Financieel ging het goed met de vereniging. Op de jaarlijkse vergadering van 1936 kreeg de penningmeester een hartelijk applaus, nadat hij had medegedeeld dat er nog Fl. 13,05 in de kas zat.

Rouwkoop

Door de uitgesproken Katholieke signatuur van VVL, kon niet iedere dorpsgenoot lid worden van deze club. Zo ontstond behoefte aan een vereniging zonder levensbeschouwelijke grondslag. Nadat een aantal pogingen was mislukt om zo’n vereniging te stichten, werd in het begin van de jaren ’30 een advertentie geplaatst in de krant. In de advertentie werd een oproep gedaan aan alle voetballiefhebbers, om te komen tot het oprichten van een neutrale voetbalclub. Naar aanleiding van de oproep kwamen 25 mannen op 13 april 1932 bijeen in Hotel Deurloo, het huidige Wapen van Voorschoten. Op deze gedenkwaardige avond werd onder voorzitterschap van Dhr. J. van Damme voetbalvereniging Rouwkoop opgericht. Deze naam was ontleend aan het gelijknamige landhuis uit Voorschoten, dat in de middeleeuwen bekend stond als kasteel Middelgeest. Op de presentielijst van de eerste vergadering stonden bekende namen, zoals die van de heren Douwes, den Hollander, Ju, Braggaar, Eigeman en Deurloo.

Kort na de oprichting werd door Rouwkoop een terrein gehuurd aan de Wijngaardenlaan. Er werden doelen geplaatst en de eerste uitgaven verschenen in de boeken: Fl. 10,- voor het maaien van het gras en Fl. 2,50 voor het afvoeren van puin. Op 29 juni 1932 vond de eerste echte wedstrijd plaats. De junioren van Rouwkoop gingen met 4-1 ten onder tegen hun leeftijdsgenoten van VVL De jonge vereniging kwam al vroeg in conflict met de Gemeente. Er waren nog geen kleedkamers gebouwd, waardoor zich taferelen voortdeden die ‘in strijd waren met de goede zeden’. Na een klacht van een buurtbewoonster, die zich ‘bewaakster van de openbare orde’ noemde, werden deze op last van het Gemeentebestuur alsnog in razend tempo neergezet. Aan het einde van de jaren ’30 promoveerde Rouwkoop naar de vierde klasse van de KNVB. Van het kampioenselftal speelden niet minder dan zes Rouwkopers in het officiële districtselftal.

De oorlog…

Een donkere periode volgde, want de oorlog brak uit. De velden van VVL werden in beslag genomen en onder andere gebruikt voor wedstrijden en trainingen van Duitse militairen. De fietsenstalling bij het terrein kostte inmiddels 50 cent per jaar, welke in twee termijnen betaald mocht worden. Korte tijd later veroorzaakte de plaatsing van een urinoir op het sportveld de nodige commotie in het dorp. Een bestuurscrisis kon maar ternauwernood worden ontweken. Dat was nog niet alles. Ten gevolge van de oorlog had niemand contributie betaald in 1944. Het kastekort bleek zodanig groot, dat er fusiebesprekingen moesten worden gehouden met dorpsgenoot Rouwkoop! Het feest ging uiteindelijk niet door.

Ook Rouwkoop wankelde onder de bezetting. In de oorlogsjaren daalde het ledental en speelde Rouwkoop in de zogenaamde noodcompetitie. In 1944 moest de club haar activiteiten bijna staken, omdat de ballen in een zeer slechte staat verkeerden. Ternauwernood kon voor Fl. 250,- een dozijn bruine monsters gekocht worden op de zwarte markt. De spelers werden bij uitwedstrijden vervoerd met de paardenbrik, welke in die dagen het enige middel van transport was.

De wederopbouw

Beide clubs overleefden de oorlog, in tegenstelling tot bijvoorbeeld vvv Beresteyn. VVL bleef zelfstandig en betrok na de oorlog een complex aan de Elstlaan. De club werd uitgebreid met handbal, tafeltennis en gymnastiek, waarna de naam werd veranderd in Sportvereniging Laurentius Voorschoten. SVLV telde inmiddels meer dan 200 leden. In 1953 ging een lang gekoesterde wens in vervulling. De waterleiding bereikte het voetbalcomplex, waardoor de spelers zich niet meer thuis hoefden om te kleden. Ondanks deze unieke voorziening, viel de Elstlaan ten prooi aan de huizenhonger van de oprukkende bevolking. In 1958 verkaste de vereniging naar het Burgemeester v.d. Hoevensportpark. In datzelfde jaar verscheen het clubblad voor het eerst in kleurendruk en kwam de kantine in aanmerking voor een zg. ‘Verlof A-vergunning’! SVLV rukte op in de vaart der volkeren!

Ook Rouwkoop groeide in de jaren na de oorlog gestaag. In 1947 kreeg de vereniging een eigen zaterdagtak, omdat de voetballers van De Woelwijckers zich aangesloten bij de club. In 1950 volgde een handbalafdeling, waardoor de vereniging zijn eerste actieve vrouwelijke leden mocht begroeten. Toen Rouwkoop in 1955 ook nog een atletiekafdeling oprichtte en een volleybalteam adopteerde, kon met recht gesproken worden van een sportvereniging. Het clubblad was inmiddels ‘de Treffer’ gaan heten en besloten werd op de shirts voortaan een embleem te dragen. Hierop stond Huize Rouwkoop afgebeeld, met daaronder het wapen van de Gemeente Voorschoten. Op 3 maart 1956 overleed Dhr. J. van Damme, de oprichter van Rouwkoop. Onder grote belangstelling werd hij in Den Haag begraven.

De groeispurt

In 1958 verhuisde ook Rouwkoop van de Prins Bernhardlaan naar het naburige Burgemeester v.d. Hoeven Sportpark. In de jaren die volgden werd dit complex aangevuld met kleedkamers, een kantine, lichtmasten en een tribune. Een verzoek aan de Gemeente om op bescheiden wijze reclame rondom het veld te mogen aanbrengen, werd na maanden van wachten en een speciaal onderhoud met de burgemeester in 1963 afgewezen op ‘esthetische gronden’. In 1965 werd weer eens een poging gedaan om tot een fusie met S.V.L.V. te komen. Mede door enkele tendentieuze artikelen in de plaatselijke pers, werd het voorstel in de ledenvergaderingen van beide verenigingen afgeschoten. Rouwkoop was inmiddels alweer geruime tijd een echte voetbalvereniging, want de handbal, atletiek en volleybal waren ter ziele gegaan. In 1967, bij het 35-jarige jubileum, telde de club ruim 700 leden en donateurs. Aan het eind van de jaren ’60 waren zij getuige van de naamsverandering van hun vereniging. Na tientallen jaren van discussie, werd Rouwkoop omgedoopt tot Randstad Sport. Voorzien van deze moderne naam kreeg de club een damesafdeling en werd een dependance in gebruik genomen op het terrein van het voormalige Marine Opkomst Centrum (M.O.C.).

Bij het 40-jarig bestaan van SVLV werden drie nieuwe lichtmasten aangeschaft, terwijl korte tijd later het 300ste lid kon worden ingeschreven. De plannen voor een nieuwe tribune begonnen inmiddels vastere vorm te krijgen. Een massale papieractie werd op touw gezet, maar het duurde nog enkele jaren voordat de overdekte kolos uit de grond kon worden gestampt. Aan het begin van de jaren ’70 telde het verenigingsbestand 500 zielen. Niet alleen was het damesvoetbal van start gegaan, net als bij Randstad Sport, maar ook het zaterdagvoetbal voor senioren en het zaalvoetbal groeiden als nieuwe loten uit de roodgroene stam. In 1975 vierde S.V.L.V. als zelfstandige vereniging haar 50-jarige jubileum.

SV Voorschoten

Op 27 juli 1974 werd Sportpark Adegeest geopend, waarna Rouwkoop naar de rand van het dorp verhuisde. SVLV bleef alleen achter op het Burgemeester v.d. Hoeven Sportpark.

Jarenlang leefden de bloedgroepen binnen Randstad Sport op zaterdag en zondag vreedzaam naast elkaar. In de jaren ’70 kwam de zaterdagafdeling van Randstad Sport echter in de verdrukking. Het bestuur van de vereniging zette zijn geld (letterlijk) op het eerste van de zondag, dat in de tweede klasse van de KNVB speelde. De zaterdagvoetballers voelden zich miskend. Hun afdeling groeide gestaag, onder andere doordat steeds meer mensen de beschikking kregen over een vrije zaterdag. Aan het begin van de jaren ’80 barstte de bom. In februari 1982 besloot een aantal ‘opstandelingen’ tijdens een bijeenkomst in het Wedde een eigen zaterdagvereniging op te richten. Een paar weken later, op 10 maart 1982, passeerde de notaris de akte van de nieuwe club: ‘SV Voorschoten’ was geboren. Sportpark Adegeest was inmiddels uitgebreid met twee extra velden, zodat snel een onderkomen beschikbaar was. In een razend tempo werden fondsen geworven voor de bouw van kleedkamers en een clubhuis. Daarnaast moest een complete organisatie worden opgetuigd en moesten elftallen worden gevormd. In augustus 1982 bleek het wonder geschied. Dankzij de hulp van een leger vrijwilligers was SV Voorschoten in een paar maanden van de grond getild. De club kon met 270 leden (waarvan de helft jeugdleden) aan de start verschijnen.

Jong en vitaal

In het eerste jaar van haar bestaan groeide SV explosief. Al snel dreigde de behuizing te klein te worden. Aan het begin van het tweede seizoen was alles opgelost. Het complex werd uitgebreid met een derde veld en clubhuis ‘de Tent’ kreeg er een verdieping bij. Enkele jaren later, in 1989, kon het 500e lid worden begroet. Niet alleen binnen het veld, maar ook daarbuiten was SV Voorschoten een bruisende vereniging, die veel activiteiten organiseerde. Mede daarom had de club tot het einde van haar bestaan een grote aantrekkingskracht op de jeugd. In den beginne, in 1982, speelde het eerste elftal in de hoogste klasse van de afdeling Leiden. In de jaren die volgden wisselden promoties en degradaties elkaar af. In 1997, op het moment van de fusie, stond er een gezonde tweedeklasser op het veld. Niet alleen in organisatorisch opzicht, maar ook in sportief opzicht was een volwassen vereniging ontstaan. In totaal waren vijf hoofdtrainers werkzaam in de 15 jaar dat de geelzwarten bestonden: Jan van Bemmelen, Aad Warmerdam, Pieter Donath, Leo Holl en Frank van Dam. Deze laatste werd ook meteen de eerste oefenmeester van de nieuwe fusieclub.

De fusie!

De zondag voetballers van Randstad Sport gingen na de afsplitsing van ‘SV’ alleen door, maar zagen hun ledental in de loop der jaren afnemen. Ook bij SVLV was een terugloop in de jaren ’80 zichtbaar. Wat hierbij een rol speelde, was dat er inmiddels een derde succesvolle Voorschotense voetbalvereniging was opgericht, waardoor de spoeling dunner was geworden. Onder druk van de gemeente deden de Voorschotense clubs een zoveelste poging om tot een fusie te komen. Deze keer was het raak. De fusie ging er komen. Ondanks de ophanden zijnde samenstelting, werden nog steeds successen geboekt. In 1993 promoveerde SVLV voor het eerst in haar bestaan via de nacompetitie naar de derde klasse!

Op 1 juli 1996 voegde Randstad Sport zich bij SVLV. Randstad Sport, 64 jaar jong, hield daarmee feitelijk op te bestaan. In het seizoen 1996-1997 was Randstad in feite alleen nog een atletiekvereniging. Een jaar later, op 1 juli 1997, voegde SV Voorschoten zich bij het tweetal. Voorschoten’97 was geboren!

Voorschoten’97

Sinds de fusie heeft het Voorschotense voetbal een stormachtige ontwikkeling doorgemaakt. In omvang behoort Voorschoten’97 inmiddels tot de grootste voetbalclubs van Nederland. Dit heeft te maken met het feit dat het dorp slechts één voetbalvereniging bezit, maar ook de aantrekkingskracht uit de omringende gemeenten speelt hierbij een belangrijke rol. In de loop van de tijd kon een groot aantal hoogtepunten in het goed gevulde geschiedenisboek van de club worden bijgeschreven. Zo werden niet alleen diverse kampioenschappen behaald, maar kreeg de club vele malen een team uit het betaalde voetbal op bezoek: FC Utrecht, ADO Den Haag, Feyenoord, NAC Breda, Excelsior en Willem II kwamen allen in actie op Sportpark Adegeest. Daarnaast werd een samenwerkingsverband aangegaan met (eerst) Feyenoord en (nu) ADO Den Haag en werd de interne organisatie verder uitgebouwd. In het seizoen 2004-2005 speelde het eerste zaterdagelftal in de Hoofdklasse, wat op dat moment het hoogste amateurniveau van Nederland was. Datzelfde elftal won de districtsbeker en deed tweemaal mee aan de KNVB-beker voor betaalde clubs.

Uiteraard waren er ook minder glorieuze periodes. De club kende in de loop van de tijd een aantal bestuurlijke en financiële problemen, die veel impact hadden. Uiteindelijk bleek de vereniging vitaal te zijn en werd de draad steeds weer opgepakt. In 2024 kwam na 99 jaar een einde aan selectievoetbal op zondag. Daarmee volgde Voorschoten’97 de trend die al lang was ingezet in de districten in het westen van het land. Hoewel het stoppen op zondag er al heel lang aan zat te komen, deed het pijn toen uiteindelijk de laatste wedstrijd gespeeld was.

Anno 2025 staat Voorschoten’97 er goed op. Hoewel er nog verbeteringen mogelijk zijn op sportief gebied en delen van de accommodatie hard aan vernieuwing toe zijn, bruist de club als nooit tevoren. Ruim honderd teams komen wekelijks in het veld, wat betekent dat alle velden iedere avond bezet zijn. Er worden tal van activiteiten georganiseerd door de honderden vrijwilligers die de club rijk is.

Voorschoten '97 kan trots zijn: het is een kerngezonde vereniging in het centrum van de plaatselijke samenleving.  

(Hans Douw)