In memoriam: Luca van der Zijl

Afgelopen zaterdag kregen wij het trieste nieuws dat Luca van der Zijl ons op 22-jarige leeftijd is ontvallen. Een verlies voelbaar in heel Voorschoten. Voelbaar voor de vele mensen van wie Luca de harten heeft verwarmd. Luca verwarmde onze harten met zijn lach en verbond ons met zijn enthousiasme; en dat doet hij nog steeds, want ook na zijn overlijden verbindt hij de mensen. Zie maar de massale samenkomst van afgelopen zondag. Daarom zal deze ‘In memoriam’ voornamelijk in de tegenwoordige tijd geschreven worden, omdat de herinneringen aan Luca ons verbinden en omdat onze herinneringen aan Luca hem levend houden.

In 2008 verrijkte Luca onze club in de F15, waarna hij tot en met de B’tjes in de selectie heeft gevoetbald. Daarna heeft Luca nog drie jaar bij de A-junioren in een vriendenteam gevoetbald tot hij met deze jongens naar de senioren doorgestroomd is. De laatste jaren speelde Luca met zijn voetbalvrienden in, wat we nu kennen als, Zaterdag 8. In zijn manier van voetballen was goed te herkennen wat voor een jongen Luca is: avontuurlijk, vindingrijk, enthousiast, rechtvaardig en vol energie.

In zijn middelbareschooltijd ontstaat er een hechte vriendengroep genaamd “Chillehjeh”. Met deze groep voetbalt Luca dagen door; op het teerveldje, op de velden van Voorschoten ’97. Luca voetbalt zoveel dat hij op een gegeven moment met zijn vrienden onder de doellat in slaap valt. Gewekt door de politie moet er een excuusbrief aan het bestuur van Voorschoten ’97 gestuurd worden. Rechtvaardig als hij is, doet Luca dat ook. Het weerhoudt hem er natuurlijk niet van om in de toekomst verder te voetballen op zijn club, zijn Voorschoten ’97.

Luca’s schooltijd op het Vlietland College was memorabel. Hij voerde geen moer uit, maar haalde vervolgens zijn HAVO-diploma met zijn vingers in zijn neus. Volgens vrienden lag Luca tijdens de lessen meer te slapen dan dat hij oplette. Maar als er dan vanuit school een uitje georganiseerd was, stond hij, enthousiast als hij is, vooraan. Het hoogtepunt van de uitjes was Snoworld, of naja, de reis naar Snoworld, waar Luca onderweg met zijn fiets te water raakte en het vervolgens presteerde om met twee linkerschoenen in Snoworld aan te komen. Vraag niet hoe. Wat wel duidelijk is, is dat Luca zeer geliefd was op zijn middelbare school.

Luca voetbalde niet alleen met zijn vrienden, ook deelde hij bijbaantjes met elkaar. Als afwasser had hij lekker zijn eigen plekje en was hij vroeg klaar, omdat hij zo hard kon werken. Ook als hij niet hoefde te werken, was hij vaak aanwezig, voor zijn vrienden, want zo is hij. Luca stak dan zelf ook zijn handen uit de mouwen, opdat hij daarna met zijn vrienden kon chillen en ja, “dan heb ik tenminste wat te doen goos”, stelde Luca dan iconisch.

Op de zuipvakanties was Luca een feestbeest. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat bracht hij een feeststemming met zich mee. Waar de rest nog moest bijtrekken in de ochtend, trok Luca gezellig alvast zijn eerste biertje open. Dat eiste ’s avonds nog wel eens zijn tol. Zo at Luca bijvoorbeeld een vlamtosti die zo ontiegelijk heet was, dat hij zijn hele gezicht en lichaam met yoghurt insmeerde om maar af te koelen. Vindingrijk.

Maar naast de zuipvakanties is Luca ook heel avontuurlijk. Zo bezocht hij zijn vrienden in Indonesië en zijn vriend Alex in Costa Rica en Nicaragua. Hier was Luca een stuk rustiger en sterk geïnteresseerd in de cultuur. Hij zoog informatie op als een spons en durfde ook, in zijn eentje, acht uur lang te reizen door een land waar hij de weg niet wist. Deze vakantie maakte zoveel indruk op Luca dat hij het ter plekke wilde vastleggen op zijn lichaam. Hij vond in Nicaragua een tent waarbij de kleedkamers van Voorschoten ’97 als paleis afsteken; maar toch, door de positieve uitstraling van de man en de gesprekken die zij samen hadden, had Luca alle vertrouwen in het laten zetten van zijn tattoo. En met succes, want op zijn enkel staan trots de woorden “PURA VIDA”.

Dat Luca ook rechtvaardig is, bleek wel tijdens de allerlaatste wedstrijd voor de coronastop. Met de A2 speelde Luca uit bij Foreholte, altijd lastig. Luca’s teamgenoten werden voortdurend door ouders van de tegenpartij onheus bejegend. In de rust werden de spelers onderweg naar de kleedkamers opnieuw onheus bejegend door de ouders van Foreholte, waarna Luca het wel welletjes vond, een cornervlag uit de grond trok en die vervolgens als een volleerd speerwerper naar een van de ouders smeet. Hoewel zijn trainers dit niet goed konden keuren, moesten ze er stiekem wel om lachen. Het bestuur wat minder; Luca werd korte tijd geroyeerd.

Luca houdt van Voorschoten ’97 en zou zich er ook niet bij neerleggen om daar niet meer te voetballen. Hij schrijft wederom een excuusbrief en wordt in genade aangenomen, want Voorschoten ’97 houdt ook van Luca.

Luca, jouw gemis zullen we nooit kunnen opvullen, maar in onze herinneringen zal je altijd blijven dartelen over onze velden.

We houden van je.

We wensen alle nabestaanden enorm veel sterkte en liefde in deze moeilijke tijden.

PURA VIDA

Matthew van Leeuwen en Stan Perel in samenspraak met “Chillehjeh”.

­